Και όμως, υπάρχει ελπίδα

Έζησα απίστευτη εμπειρία σήμερα το μεσημέρι όταν δέχτηκα τηλεφώνημα από  καθηγήτρια Γ γυμνασίου σε νησί στις Κυκλάδες. Γνωρίζει από το διαδίκτυο και τα ΜΜΕ το περιστατικό του κτυπήματος του αδελφού μου,Σμηναγού (Ι) Κώστα Ηλιάκη από τον Τούρκο πιλότο πάνω από την θάλασσα της Καρπάθου στις 23 Μάη 2006. Η έκπληξη μου  ήταν διότι το τηλεφώνημα έγινε μέσα από την τάξη, με ανοικτή ακρόαση και συμμετοχή των μαθητών με ερωτήσεις για τον Κώστα , τον χαρακτήρα του, την ζωή και την προσφορά του στο πλαίσιο  μαθήματος- συζήτησης με την καθηγήτρια τους για το τι σημαίνει καθήκον και ποιος ήταν αυτός που έδωσε το υπέρτατο αγαθό, την ζωή του για να εκτελέσει στο ακέραιο το καθήκον του. Συγκινήθηκα με το ενδιαφέρον μαθητών και καθηγήτριας, (δεν είναι οι μόνοι, σε πολλά σχολεία έχουν γίνει παρόμοιες συζητήσεις μιας και το περιστατικό είναι πρόσφατο- είναι ο τελευταίος που κτυπήθηκε στην εκτέλεση του καθήκοντος του για την προάσπιση των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας μας-). Τελικά, υπάρχει  ελπίδα από τους νέους και τους δασκάλους τους σε αντιδιαστολή με αυτά που ζούμε και βλέπουμε από τους ηγέτες  και που στο κάτω- κάτω της γραφής δεν τους ζητάμε να δώσουν την ζωή τους για εμάς, απλά να κάνουν το καθήκον τους, να κυβερνήσουν με σύνεση  για το συμφέρον της Χώρας και των πολιτών της. Ζητάμε πολλά;